Στην αρχή ήταν αυτό.
Ένα φθαρμένο τραπεζάκι, γεμάτο γρατσουνιές και σπασίματα.
Ωστόσο διατηρούσε κάτι ακόμη από την αρχική γοητεία του
και δεν ήθελα να το πετάξω.
Άλλωστε υπήρξαμε "συγκάτοικοι" και "συνοδοιπόροι", από μετακόμιση σε μετακόμιση για πολλά χρόνια.
Η έμπνευση ήρθε λίγο μετά την κατασκευή του κασπώ από κουτί πίτσας και αφού είχα ήδη πειραματιστεί με την τεχνική,η οποία μου φάνηκε πανεύκολη.
Έτσι το έντυσα ολόκληρο με τσαλακωμένα φύλλα αλουμινόχαρτου,ενώ τα κομμάτια που έλειπαν τα αντικατέστησα με πηλό.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό!!
Οι γρατσουνιές εξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ !
Το σπάσιμο ούτε που φαίνεται!
Νομίζω ότι τώρα "στέκεται" με περισσότερη αξιοπρέπεια.
Σαν να απέκτησε ξανά λίγη από την παλιά αίγλη του..
Η ίδια τεχνική εφαρμόστηκε και στο τασάκι.
Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο και στις πόρτες ενός παλιού ντουλαπιού,
ώστε να ενσωματωθεί καλύτερα στο χώρο.
Μ'αρέσουν οι ζαρωματιές που σχηματίζονται στην επιφάνειά του.
Νομίζω, ότι ταιριάζει ακόμη και με inox στοιχεία,
όπως αυτό το φωτιστικό που μισοφαίνεται.
Για διακόσμηση αυτή τη φορά προτίμησα φυσικά κλαδιά ελιάς,
της δικιάς μας ντόπιας ποικιλίας,της λιανολιάς.
Λατρεύω τα ασημοπράσινα φύλλα της και τους μικρούς καρπούς της.
Κλαδί ελιάς με μεταλλικά στοιχεία |
Έτοιμη η καινούρια γωνιά για διάβασμα και περισυλλογή
και γιατί όχι.....
και .......για λίγο blogging.